Testu n"asturiano El collaciu misteriosu

Cuandu pagué les primeres perres pol pisu nel que vivo agora, nun hebía más que unes rayes nun cachu papel. Ficieron el bloque dempués. El barriu tamién cambió la tira. Ví cómo ficieron un parque delantre mi casa, cómo lu desficieron y volvieron a facelu (poniendo nel mediu un montucu que nun sé qué pinta aparte estorbar), cómo quitaron una cai (la Calleja del Sol, se llamaba) y el chaletucu qu'hebía nella, cómo furacaron en suelu, cómo ficieron un bloque de pisos tremendu, cómo casi tiren la casa de al llau por furacar más de la cuenta.

Quier decise que los primeros que vivimos nesi pisu, fai ya ocho años, fuimos el mi amor y yo. Pero ya tenía un habitante. Esti:

Ye un home-rana, o buceador, como se llame. Lleva botelles de aire nel llombu, que nesta semeya nun se ven. Dende que aportamos a esta casa, tien un sitiu na mi habitación -onde ya vivía primero que nosotros-, enantes detrás de los CDs y agora enriba la estantería, al llau d'un altavoz. Ta siempres xixilando, y de xemes en cuandu siente un pocoñín de música. Tamién delles veces charla con otru collaciu que tien allí, un San Pancracio, pero esi aportó dempués.

Munches veces dame por pensar cómo diantres foi a dar a la mi casa enantes que yo. Por respetu, nun-y puse nome; si ye un axente secretu, o algo semeyo, de xuru que quier más que les coses tean asina. Tamién me entrugo delles veces qué triba de pescardu-y dio esi mordiscu na aleta. Vete a saber cuála ye la so hestoria. Pueo tener teoríes, pero desplicación, nenguna.

Alrodiu del mi amigu, que lleva más tiempu en casa que yo, tamién pienso otres coses. Que a los gua.hes pequeños gústen-yos los muñecos y xugar, y que a los paisanos, magar nun quieran almitilo, paezme que tamién (pero da-yos vergüenza y entós disfrácenlo de xuegos de rol o de maquetes de trenes). Que los gua.hes pequeños faen amigos asina: primero yes amigu, y lluéu ya van descubriendo coses de ti y deprendiendo a llevales (o enfadase contigo si fai falta). Pero primero yes amigu. Los mayores primero sabemos coses, y lluéu ya veremos si somos amigos o non.

Nun sé quién ye esti home-rana, nin cómo aportó a casa, y nun ye que xuegue con él ni nada (nun diba paece-y bien que lu tratara como a un xuguete). Por nun tener, nun tien ni nome. Pero ensin saber por qué, apréciolu. A la so manera inanimada, ye un amigu.

3 comentarios:

Anónimo dijo...

Dile al que limpie la estantería que tenga cuidado de no frotar la pared con el trapo sucio, que queda muy feo ese color negruzco que aparece en la pared ;-)

Y esa grieta... ya va siendo hora de pintar la habitación después de ocho años. ;-)

Pepe.

Guti dijo...

Macho, qué vista tienes. Yo ni me había fijado en la grieta esa.

De todas formas, nada de eso se ve. Si visitaras el sitio, quedarías fascinado de la brillantez, luminosidad y limpieza impoluta y aséptica que irradia. Pintar ahora sería un derroche. Esa marca se quita con una goma de borrar.

Perdona que no te invite, pero tengo miedo de que encuentres misteriosas conexiones entre mi amigo inanimado y el terrorismo organizado. Al fin y al cabo, no puedo demostrar que no esté relacionado con la mochila de Vallecas... ;-)

Abe dijo...

Yo el otro día hice limpieza en los cajones, y en el fondo de uno, debajo de varias camisetas encontré unos cuantos muñecos y micromachines. Pues no fui capaz a tirarlos, los tuve que volver a guardar. Me dio cosa deshacerme de mi infancia