Testu n"asturiano Trabayos manuales

Últimamente toi faciendo dellos trabayos que podíemos nomar "manuales". Siempres los fice (cualquiera que nun quiera que se-y caiga la casa a cachiquinos tien que caltener coses), pero agora faigo munchos más, y dalgunos que nun ficiera na vida, como andar con cementu, por exemplu, o facer unes puertes pa un armariu. Ayeri mesmo, pasé tola tarde metíu nel trasteru. Teníalu fechu un ascu, tou enllenu caxes (y lo de "enllenu" nun quier decir que seya mui grande). Fai meses (pémeque más bien años, la verdá) hube desmontar una estantería metálica que tenía ellí, pa ponela notru sitiu, dexé lo qu'hebía nella too tremao, y metí los cachos de otra que me dio mio suegra. Total, que nun se podía entrar.

Asina que púnxeme de uñes y monté la estantería, coles tuerques que guardara tou esti tiempu, y lluéu coloqué tolos trastes y caxes, tiré otres, y dexélo too curiosino. Y cuandu quise mirar pal reló, yeren les nueve la nueche... Pasóme el tiempu ensin dame cuenta, la mar de entreteníu, y trabayando, pero prestóme.

Doime cuenta de que facer coses como esta, llimpiar, encuriosar coses, iguales, reparales... claro que de principiu tarrezco faceles, y nun les faigo mui a menudo, pero cuando me pongo préstame enforma. Anque seya duro, anque seya sucio. Satisfazme. Préstame velo cuando termino.

Paezme un trabayu perimportante. Y entrúgome por qué hai xente que ve estos trabayos: llimpiar, recoyer cubos de basoria, pintar, facer mudances, subir y baxar trastes, servir copes a los veceros... como coses poco dignes. Yo siento una almiración verdadera pola xente que veo faciendo esto bien. Sé que'l so trabayu ye el que de verdá ye imprescindible pa que podamos vivir. Pémeque trabayar nestes coses tenía que ser motivaor, tenía que sentise ún importante, y tenía que pruyí-y facelo bien (porque nun ye fácil facelo bien), y sentise valoráu. Y tener vocación d'ello, por qué non, y poder decilo tando orguyosu de decilo sin que te miraren como si fueres un fracasáu que lo diz porque nun pué aspirar a otra cosa.

- Yo, de mayor, quiero cudiar enfermos
- Ah, ¿quies ser mélicu?
- Non, mélicu non. Ya te lo dixe, lo que quiero ye cudiar enfermos.

Nun sé a quién ficimos casu pa creyer que un banqueru merez más respetu y almiración que la muyer que tolos días vacía la mi papelera. Yo débo-y muncho, muncho más a ella que a la mayoría de los banqueros. Y cuandu columbro a los señores -y rapaces- que lleguen nun camión y baxen corriendo a poner los cubos de la basoria, col so uniforme de bandes fluorescentes, siento que hai xente que trabaya duro -y arriesga la so salú- pa que la ciudá funcione, que me ayuda tolos días, que mira por mí. Lo mesmo que la Policía, lo mesmo que los bomberos, lo mesmo que los mélicos. Pero los bomberos tan reconocíos, y los mélicos tan reconocíos, anque pa un enfermu de xuru que ye tan bueno o más el que un celaor faiga bien el so trabayu y lu trate con humanidá, que ye más difícil y más importante que facer una carrera. Anque nun se pague nenguna comisión por facelo.

No hay comentarios: