Testu n"asturiano Jam Session nel Masaveu

Torné al Masaveu a una jam session, pero esta vegada no pa una pachanga de les nuestres, sinon pa una jam session de verdá, de los profesores.Ye una pena que nun tuviera Javier Rubio, que taba mancáu nel llabiu.

Y como siempre, pa desarmame a mí (talmente paez que lo faen aposta) entama Xaime con un arreglu perguapu de piano solu de... Beautiful Love. Y tolo demás igual de maraviyoso, incluyendo My Funny Valentine. Ye una delicia ver cómo escueyen los cancios, cómo sobre la marcha se organicen, cómo se falen nel escenariu ensin decir pallabra, cómo coincide lo que tocan ún y otru (un motivu rítmicu, un crescendo) ensin tar d'alcuerdu enantes. Cómo se fai la música delantre les tos ñaples, de principiu a fin. Cómo toca la batería Félix Morales. Cómo toca el contrabaxu Marcelo Escrich.

Y na segunda parte amestóse al grupu un madrileñu que tocaba el saxu altu, un tal Pedro, conocíu de Marcelo, que taba de pasu y quise entender que taba tocando nun musical o daqué semeyo. Tuvo mui prestoso; a mí gustábame más Javier Rubio, la verdá, pero esti tamién soplaba mui bien. Foron faciendo temas, que si un rhythm change, que si una lenta... Y al final esti Pedro subió a rastres a una amiga d'él a cantar (nun m'alcuerdo del nome) y fizo My Funny Valentine. Quedaron clares dos coses; una, que la moza esta tá avezá a exhibise, a falar al públicu y facer chistes y eso, y dos, que sabe cantar, vaya que sí. Cantóla mui, pero que mui bien, llegando mui arriba, dando les inflesiones vistoses pero ensin abusar... Y lo meyor pal mi gustu taba por venir, porque lo que tocó Xaime cuandu acabó la cantante dexóme rotu.

Dempués de otros cancios, entamaron un blues pa terminar, y Pedro, así, sobre la marcha, fízo-y señes otra vegada a la amiga, y esta vino a cantar un pocoñín en plan scat. Ahí sí que me paecieron rares dos coses: una, que cortó totalmente el solo de Marco y entamó a cantar encima (por cierto, qué tío más grande; nun digo más, porque pa qué), lo que nun me paeció mui hábil o mui educáo, pero bueno. Y dos, sobre todo, que acabó de cantar nel compás... ¿9? Vamos, cuando-y paeció. Eso abultóme raro, porque ta claro que oreya, la moza esta, tenía.

Total, un conciertu mui prestosu. Aquí toi a les tres de la mañana anotándolo como un mazcayu. Marcho a dormir.

No hay comentarios: